Το έργο Οι «ελληνόφωνοι» έμποροι της Κωνσταντινούπολης, της νότιας Βαλκανικής, της Μικράς Ασίας και των νησιών έχει ως στόχο την καταγραφή και αξιοποίηση των πληροφοριών σχετικά με τη δράση «ελληνοφώνων» εμπόρων στον συγκεκριμένο χώρο.

Η ψηφιακή βάση περιλαμβάνει πληροφορίες για την Πελοπόννησο αναφορικά με τις πρώτες ύλες (έδαφος, υπέδαφος), τους φυσικούς πόρους (δασικά προϊόντα, αλιεύματα, πετρώματα) και τα αγροτικά προϊόντα (γεωργία, κτηνοτροφία) από την ύστερη αρχαιότητα έως την υστεροβυζαντινή εποχή, δηλαδή από τον 4ο μέχρι και τον 15ο αι.

Η βάση συμπεριλαμβάνει εικονολογικό υλικό με έμφαση στην απεικόνιση του κώδικα σε ψηφιδωτά, νωπογραφίες, φορητές εικόνες, εικονογραφημένα χειρόγραφα αλλά και σε έργα μικροτεχνίας. Σκοπός της βάσης είναι η παρατήρηση των εικονολογικών συμβάσεων που χρησιμοποιούνται για την απεικόνιση του κώδικα, που στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι το Ευαγγελιστάριο.

Οι ναοί που χτίζονται την Βυζαντινή εποχή είναι οι γνωστοί σήμερα ναοί του ιστορικού κέντρου της Αθήνας και όχι μόνο. Πολλοί από τους ναούς αυτούς βρίσκονται στον δικτυακό τόπο "Βυζαντινά μνημεία Αττικής". Μαζί με τους ναούς, μια σειρά τοιχογραφιών, γλυπτών, ψηφιδωτών, χαραγμάτων αλλά και σπάνιο, ανέκδοτο υλικό της Βρετανικής Σχολής Αθηνών (σχέδια και φωτογραφίες Άγγλων αρχιτεκτόνων του 19ου αιώνα), παρουσιάζονται εδώ ως ενθάρρυνση για επιτόπου επίσκεψη.

Στο έργο αναδεικνύονται οι εισηγμένες κατηγορίες κεραμικής σε θέσεις της Πελοποννήσου και της Κρήτης και οι διακυμάνσεις στη διασπορά και στην κυκλοφορία των κεραμικών προϊόντων ανάλογα με την περίοδο από τον 4ο και έως και τον 15ο ή 16ο αι. αντίστοιχα. Η βάση περιλαμβάνει πλέον των 5800 εγγραφών και συνοδεύεται από έναν ψηφιακό χάρτη.

Στο ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον της επιστημονικής έρευνας για τη μελέτη πτυχών του υλικού πολιτισμού των κοινωνιών του παρελθόντος, η ενασχόληση με την κεραμική γνωρίζει ιδιαίτερη άνθηση. Η μελέτη των εφυαλωμένων κεραμικών που έχουν εντοιχιστεί σε ναούς της Ελλάδας αποτελεί σημαντικό εργαλείο για μία διεισδυτική ματιά στον πλούτο αυτής της πτυχής του υλικού πολιτισμού που απαντά στον ελλαδικό χώρο, καθώς το υλικό δημιουργεί από μόνο του ένα είδος υπαίθριου μουσείου για τη μεσαιωνική και νεότερη εφυαλωμένη κεραμική.