Λατινικές κυριαρχίες στον ελληνικό χώρο (13ος-17ος αι.): Οικονομία και κοινωνία

Μετά την Τέταρτη Σταυροφορία και την κατανομή των εδαφών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στον ελληνικό χώρο ιδρύθηκαν φραγκικά κράτη, βενετικές και γενουατικές αποικίες. Η μεγάλη διάρκεια ζωής πολλών από τα κράτη αυτά, και κυρίως των βενετικών και γενουατικών αποικιών, επέτρεψε την ανάπτυξη και την αποκρυστάλλωση ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, τόσο κοινωνικών όσο και οικονομικών, τόσο εξαιτίας του μικτού πληθυσμού κάθε κρατικού σχηματισμού, όσο και του ρόλου που κλήθηκαν να παίξουν οι ελληνικές περιοχές υπό λατινική κυριαρχία. Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των χαρακτηριστικών αυτών είχαν και οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές, οι οποίες άρχισαν να επέρχονται από τον 13ο αι. και εξής σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο ιδιαίτερος επιπλέον χαρακτήρας των «δημοκρατιών» της Βενετίας και της Γένοβας ως κατεξοχήν εμπορικών και οικονομικών δυνάμεων στην ανατολική Μεσόγειο προσέδωσε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και στις κτήσεις τους στον ελληνικό χώρο.

Στόχος της Κατεύθυνσης είναι η εξέταση των χαρακτηριστικών των κοινωνιών αυτών, των αλλαγών που επήλθαν στην τοπική βυζαντινή κοινωνία μετά την άφιξη των δυτικών κυριάρχων και της πορείας προς τις αλλαγές αυτές. Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται επίσης στον οικονομικό ρόλο των κτήσεων στο πλαίσιο της κάθε μητρόπολης, αλλά και του ευρύτερου ανατολικομεσογειακού χώρου, στις οικονομικές δομές τους και στους τομείς της οικονομίας τους. Οι βενετικές αποικίες, ειδικότερα, όπως και οι υπόλοιποι χώροι ελέγχου της Βενετίας στον ελληνικό χώρο, αποτελούν ιδιαίτερο ερευνητικό αντικείμενο της Κατεύθυνσης με τη μελέτη του τρόπου ανάπτυξης των πόλεων-λιμανιών και της αστικής οικονομίας από τη μια και της υπαίθρου και της αγροτικής οικονομίας από την άλλη, καθώς και οι μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις.